Het moet voor bedrijven enorm frustrerend zijn om een volle orderportefeuille te hebben, maar geen personeel om het werk gedaan te krijgen. Werk afzeggen zit niet in het systeem van een ambitieus bedrijf dat vooruit wil en groei nastreeft. Bedrijven als de haven in Rotterdam weten er alles van. Nooit eerder in de historie van onze nationale haven was er zo’n enorm personeelsgebrek. De situatie is nijpend want een omzetverlies van vele miljoenen euro’s ligt op de loer. De haven met ruim 380.000 werknemers heeft 8000 openstaande vacatures. En volgens de havenondernemers is ruim tweederde deel daarvan maar moeilijk in te vullen. Daarbij gaat het niet alleen om werk in de banen met “handwerk”, maar ook om civiele technici en juristen. De oplossing kan liggen bij een outplacementbureau in Den Haag die werkgever en werkzoekende bij elkaar brengt. Want op deze manier dreigen bedrijven 10% van hun normale omzet mis te lopen. En dat is veel. Te vaak ‘nee’ moeten verkopen remt de groei en de economie is brede zin.
Geen eenvoudige oplossing voor een complex probleem
Een simpel antwoord is er niet. Ton Wilthagen, hoogleraar arbeidsmarkt, ziet meerdere oplossingen tegelijkertijd. Hij pleit ervoor om een mix van kansen te grijpen. Jongeren aantrekken, migranten hier naartoe halen en mensen in de bijstand triggeren om hier te gaan werken. Met behulp van een outplacementtraject bij een coach van Loopbaanpoort kan er eerder een match zijn tussen werk en werkzoekende. Als bedrijven meer openstaan voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt biedt dat soelaas voor de hoge werkdruk en personeelstekorten. Steeds vaker verlagen werkgevers de lat voor hun sollicitanten. Ze kijken eerder dan vroeger naar algemene kwaliteiten als discipline en inzet. Voor het werk zelf geven ze aan dat je bepaalde vaardigheden nodig hebt die snel te leren zijn. En bedrijven moeten ook weten dat de werknemer niet meer tevreden is met los vaste contracten. Met een bindend contract houd je mensen binnen. Alleen maar werken op afroep werkt niet meer.
Geen tijd te verliezen
Deze crisis in personeelskrapte op de werkvloer vraagt om een grotere aanpak. Maar kennelijk ziet de politiek nog niet de ernst van deze noodtoestand in. Ze toont weinig visie of duiding van dit probleem. Er vindt nauwelijks coördinatie plaats vanuit de overheid. Toch vraagt dit complexe probleem om een bredere en allesomvattende aanpak. Want deze status quo lijkt nog wel een tijdje voort te duren. De vergrijzing van onze beroepsbevolking ligt er aan ten grondslag. Dat hadden we kunnen zien aankomen. Nu zitten we met de gebakken peren en moet er snel iets gebeuren. De economie en dus de hele samenleving gaat dit voelen. Spullen kunnen niet worden geleverd en diensten niet worden verleend zoals we gewend waren. Zo boeren we met zijn allen terug op.